นิยายสั้นๆของเพียงกระซิบ ตอนที่ 2 ผิดเวลาที่เราเจอกัน

ข้อมูลเบื้องต้น

นิยายสั้นๆ ของเพียงกระซิบ

ตอนที่ 2 ผิดเวลาที่เรามาเจอกัน

            พวกเราชนะแล้ว!!!! “ทหารทุกคนจบศึกครั้งนี้ ได้เวลากลับบ้านกลับเมือง ไปหาครอบครัวและคนที่เจ้ารักได้แล้ว” หลังใช้เวลากับการทำศึกกับพม่ามาอย่างยาวนาน ทหารชาวอโยธยาก็ได้เวลากลับถิ่นฐานของตนเองเพื่อกลับไปหาครอบครัวและใช้เวลาอยู่กับคนที่ตนเองรัก

            หลวงทิพย์ หนึ่งในทหารหลวงขององค์กษัตริย์นายหนึ่ง ซึ่งได้พลัดพรากจากหญิงงามที่ตนเองรักมาอย่างยาวนาน...เมื่อกลับมาถึงเมืองอโยธยาก็ได้รีบกลับไปหาคนรักของเขาทันที “จำปา...พี่กลับมาแล้ว” จำปาได้ยินเสียงที่คิดถึงอยู่นานแสนนาน ก็ได้เข้าโผลกอดกับสามีอันเป็นที่รักและร้องไห้ด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก ทั้ง 2 คนใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเป็นเวลาหลายปี

            จนกระทั้งวันหนึ่ง...สายได้รายงานว่า พม่ากำลังยกทัพมาเพื่อหวังตีเมืองอโยธยาอีกครั้ง ในครั้งนี้ยกทัพมามากกว่าครั้งอื่นๆ องค์กษัตริย์อโยธยา ได้เรียกเหล่าทหารกล้าให้เข้าเฝ้าเป็นการด่วนและให้เข้าร่วมศึกอีกครั้ง หลวงทิพย์ ได้เป็นหนึ่งในทหารกล้าที่ได้เข้าร่วมทัพเดียวกันกับองค์กษัตริย์ ในเวลานั้นทางองค์กษัตริย์ของอโยธยา ได้ให้เวลาเหล่าทหารกล้าทั้งหลายไปร่ำลาครอบครัวและคนที่ตนเองรักก่อนที่จะไปออกศึกในเวลาต่อมา

            “พี่สัญญา...ว่าพี่จะกลับมาเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เจ้ารอพี่นะ” หลวงทิพย์พูดกับจำปา ทั้ง 2 คนสวมกอดกันอย่างแนบแน่นพร้อมจำปาที่ร้องไห้เพราะความเป็นห่วงอย่างมาก และก็ถึงเวลาที่หลวงทิพย์ต้องไปเข้าร่วมทัพกับองค์กษัตริย์ เพื่อเข้าทำศึกกับพม่าศัตรูคู่อาฆาตกับอโยธยา ศึกครั้งใช้เวลาในการทำศึกอยู่เป็นเวลานานไม่สามารถคาดเดาได้ว่าฝ่ายใดจะแพ้หรือจะชนะ และจะได้กลับหรือไม่ได้กลับไปหาครอบครัวและคนที่ตัวเองรักได้หรือไม่

             เวลาผ่านไปนานเกือบปี จำปาซึ่งไม่รู้เลยว่าสามีอันเป็นที่รักจะได้กลับมาเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร จึงได้ให้บ่าวไพร่เตรียมดอกไม้และเครื่องบูชาไปที่วัดใหญ่ชัยมงคลเพื่อไปไหว้ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยคุ้มครองสามีอันเป็นที่รักให้ชนะศึกและกลับมาได้อย่างปลอดภัย ซึ่งในเวลาเดียวกันหลวงทิพย์ได้รับชัยชนะและกลับมาที่บ้านแต่ไม่พบจำปา จึงได้ถามคนละแวกนั้นว่าจำปาอยู่ที่ไหน....ชาวบ้านบอกว่าจำปาไปที่วัดใหญ่ชัยมงคล....หลวงทิพย์ได้ยินดังนั้นจึงรีบออกไปหาจำปาที่วัดใหญ่ชัยมงคลโดยทันที หวังจะให้จำปาประหลาดใจที่ได้พบกับตนเอง

            หลวงทิพย์ได้วิ่งเข้าผ่านประตูรั้ววัดและกำลังวิ่งฝ่าบนผืนหญ้าเพื่อรีบไปหาจำปา.....ฉึก!!!.....ปลายดาบที่ทะลุจากแผ่นหลังมาที่อกกับเลือดสีแดงสดที่ไหลนองตามรอยแผล...หลวงทิพย์ถูกไส้ศึกลอบทำร้ายจากทางด้านหลังแล้วมันก็รีบวิ่งหนีไป....เสียงเข่าทรุดลงกับพื้นมือพยายามคว้าไปข้างหน้าตรงที่ที่จำปา ผู้เป็นที่รักอยู่บริเวณนั้น...แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท...ร่างไร้วิญญาณของหลวงทิพย์แน่นิ่งสนิท

            ตัดกลับมาที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง..เขาสะดุ้งตื่นพร้อมกับเหงื่อท่วมตัวอยู่บนเตียงนอนของเขา “อีกแล้วเหรอ...ทำไมเราถึงฝันแบบนี้อีกแล้ว” เขาฝันแบบนี้อยู่หลายครั้ง แต่นึกอยู่เสมอว่ามันก็เป็นแค่เพียงความฝัน แต่ทุกครั้งที่ฝันแบบนี้มันแสนจะเจ็บปวดใจเขาเหลือเกิน 

ธนินทร์ คือชายหนุ่มคนนั้น ธนินทร์เป็นพนักงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ที่มีชีวิตเป็นเหมือนพนักงานเงินเดือนทั่วไป ทั้งชีวิตธนินทร์เป็นคนที่ใช้เวลาอยู่กับการทำงานเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยพบปะใคร แม้แต่เพื่อที่เรียนมาด้วยกันสมัยมัธยม หรือมหาวิทยาลัยก็แทบจะไม่ได้ติดต่อเลย ส่วนใหญ่จะมีแต่เพื่อนที่ทำงานอยู่ด้วยกัน วันหนึ่งขณะที่ธนินทร์กำลังทำงานอยู่ ระหว่างที่ไล่หาชื่อเพื่อในไลน์เพื่อที่จะส่งงาน ก็ได้ไปสะดุดตาเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอหหน้าคล้ายกับเพื่อสมัยเรียนมัธยมมากๆ ธนินทร์เลยลองตัดสินใจที่จะลองแอดเพื่อนและทักไปในทันที และแล้วก็ใช่เพื่อนสมัยมัธยมจริงๆ เธอชื่อว่า ณัชชา ณัชชาคือเพื่อนตั้งแต่สมัย ม.1 ที่เรียนห้องเดียวกันกับธนินทร์ เธอเป็นคนที่ช่วยเหลือและคอยให้ธนินทร์ลอกการบ้าน แต่พอขึ้น ม.2 ม.3 ก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน และสุดท้ายณัชชาก็ได้ย้ายโรงเรียนไปตั้งแต่ ม.4 

ทั้งสองคนได้คุยกันอยู่สักพัก ถามไถ่กันเรื่องงาน เรื่องความชอบ ซึ่งดูเหมือนจะคล้ายๆกัน จนวันหนึ่งธนินทร์ตัดสินใจที่จะบอกชอบณัชชา และทั้งสองคนก็ลองคบกันโดยไม่ได้เปิดเผยให้ใครได้รู้ การคบกันของทั้งสองคนไม่ได้ราบรื่น บ่อยครั้งที่ณัชชาพยามที่จะทำตัวเหินห่าง และขอเลิกราอยู่บ่อยครั้ง แต่ธนินทร์ก็ไม่เคยที่คิดจะเลิกราเลยสักครั้งและอยากอยู่เคียงข้างกับณัชชาอยู่เสมอ

            วันหนึ่ง ณัชชา มีอาการนิ่งเหมือนไม่เป็นตัวเอง มีอาการหนาวสั่นและอยากกลับบ้านอยู่เสมอ ซึ่งถามไปก็บอกแต่ว่าไม่ใช่บ้านที่อยู่ปัจจุบัน แต่เป็นบ้านที่อยุธยา ซึ่งในความเป็นจริงเธอไม่ได้อาศัยอยู่ที่นั่นเลย เป็นอยู่หลายเดือนมาก จนวันหนึ่ง ธนินทร์ตัดสินใจที่จะพาเธอไปที่อยุธยา และไปในสถานที่ที่เธออยากไป ทั้งสองคนไปไหว้พระอยู่หลายวัด ไปดูโบราณสถานมากมายและก็ไปกันหลายครั้ง ซึ่งธนินทร์ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยกับการได้มาที่จังหวัดนี้ และธนินทร์คอยสังเกตอยู่เสมอว่า ทุกครั้งที่เราเข้าไปที่พระราชวังโบราณ เธอมักจะยิ้มแย้ม สบายใจ และแอบมีความเศร้าบวกกับความคิดถึงอยู่เสมอ ซึ่งก็ทำให้ ธนินทร์พอจะนึกได้ว่าเธอน่าจะต้องมีอะไรที่เกี่ยวพันกับที่นี่แน่นอน 

            แต่แล้วก็มีอยู่วันหนึ่ง ธนินทร์บอกว่า ธนินทร์ชอบสถานที่แห่งหนึ่งเป็นวัดที่ธนินทร์ชอบไปบ่อยมาก คือวัดใหญ่ชัยมงคล ธนินทร์ได้บอกกับณัชชาว่า ทุกครั้งที่มา เขารู้สึกคิดถึงที่นี่เขารู้สึกว่าที่นี่ทำให้เขาทั้งมีความสุขและความเศร้าเหมือนกัน ธนินทร์ได้บอกว่ามีจุดหนึ่งในที่แห่งนี้ ที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆอยู่เสมอ ธนินทร์จึงได้พาณัชชาไปบริเวณด้านหลังของวัด และพบว่ามีต้นโพธิ์ต้นหนึ่งอยู่ตรงนั้นที่คลุมด้วยผ้าสไบสีม่วงออกชมพู และเมื่อไปถึงตรงนั้นอยู่ดีๆณัชชาก็ร้องไห้ขึ้นมา และชี้บริเวณพื้นใกล้ๆกับต้นโพธิ์ต้นนั้น ธนินทร์จึงได้ถามณัชชาไปว่าเกิดอะไรขึ้น ณัชชาบอกว่าเธอเคยเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนอนตายอยู่ตรงนี้ แล้วเธอก็เห็นว่าตัวเองเป็นผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้เสียใจเป็นอย่างมาก และเธอก็ได้ฆ่าตัวตายตามผู้ขายคนนั้นไป ซึ่งคือบริเวณที่ต้นโพธิ์ต้นนั้นอยู่              ธนินทร์ได้ยินดังนั้น ทำให้เขานึกถึงฝันของตัวเองและได้พูดกับณัชชาว่า “จำปา” ส่วนณัชชาก็ได้พูดกับธนินทร์ว่า “พี่ทิพย์” ทั้งสองคนจึงได้เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด 

            แต่ความสุขก็ได้อยู่กับทั้งสองคนได้ไม่นาน เมื่อวันหนึ่ง ณัชชาตัดสินใจที่จะบอกกับธนินทร์ว่า “เราแต่งงานแล้ว” และขอโทษที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรก ธนินทร์ได้ยินก็รู้สึกตกใจ แต่ด้วยความที่ตัวเองรักณัชชาและรวมถึงเรื่องราวที่ทำให้ทั้งสองได้มาเจอกัน ทำให้ธนินทร์ยังคิดที่จะรักณัชชาต่อไป และณัชชาก็ยังคงคบกับธนินทร์ต่อโดยที่ไม่ได้เปิดเผยให้กับใครได้รู้ ทั้งสองได้แอบอยู่ด้วยกันโดยระมัดระวังไม่ให้ใครรู้แม้ว่ามันจะผิดก็ตาม ธนินทร์ต้องอยู่กับความรักที่เปิดเผยไม่ได้เพื่อป้องกันไม่ให้ณัชชาเสื่อมเสียชื่อเสียง ส่วนณัชชาเองก็ไม่สามารถเปิดเผยตัวเองได้ว่าคบกันธนินทร์อยู่ จนถึงเวลาที่ทั้งสองไม่อาจฝืนได้อีกต่อไป จึงได้ตัดสินใจที่ต่างคนต่างไป ธนินทร์กลับไปใช้ชีวิตของตนเองอยู่คนเดียวและก็ใช้ชีวิตทำงานเหมือนที่เคยเป็นมาแต่ก่อน ส่วนณัชชาเองก็กลับไปใช้ชีวิตของตนเองเหมือนเดิม

            แม้ว่าทุกอย่างมันจะคลี่คลาย ทั้งในปมของความฝันและอดีต ซึ่งที่แท้จริงแล้วคืออดีตของทั้งคู่ที่เคยมีสัมพันธ์ในฐานะคนรักกันมาก่อน แต่ในปัจจุบันทั้งสองคนมารู้ตัวและได้เจอกันช้าไป มันผิดเวลาที่ทำให้ทั้งสองคนได้มาพบกัน